Niewiedziałam... Przykro mi 
Eee..mój tata tez miał depresje. Przej jakis czas chodził przygnębiony i zły na cały świat...potrafił wejśc do pokoju i zacząc się drzeć nagle bez powodu. Poszedł do lekarza. Brał leki, które mu troche pomagały (nie był taki nerwowy) ale poczucie własnej wartości nadaj u niego spadało. Były takie dni że musiałyśmy rozwieszać z mamą po całym domu kartki z napisami typu: Jestes wspaniały, kochamy cię!, jestes najlepszy!! itp. żeby poczuł sie znowu potrzebny. Teraz jest już dużo lepiej, ale nadal bierze leki tylko że w mneijszych dawkach. Nie może spać...wstaje o 5 rano...
Koral..nie daj sie!! Musisz byc dobrej myśli!! Wydaje ci sie pewnie teraz że nic sie nie stanie jak troche sobie ponarzekasz, ale potem z tego może być depresja...nie przesadzam! Za każdym razem jak myslisz że jestes do niczego przypomnij sobie nasze słowa!
Lilly - Pią 17 Paź, 2003 12:23
Temat postu:
No widzisz Marcin...dla mnie jesteś wartościowym facetem...mówiłam Ci już to, ale powtórze: Spokojnie, wszystko się kiedyś ułoży.Może nie teraz, ale może jak bedziesz dorosły.Zobaczysz...spotkasz fajną dziewczynę (może to nawet ja
) i będzie wszystko wprzo.Nie załamuj sie! Proszę...Marcinku kochany! 
[/code] Anonymous - Pią 17 Paź, 2003 12:54
Temat postu:
Dla mnie nie chodziło, że od narzekania można się rozchorować.
Bardziej chodziło mi oto, że nie umiemy docenić tego, co mamy. Nie umiemy cieszyć się tym, co jest teraz. Jeśli rodzice nie chcą nam kupić nowej gry czy butów to mówimy, że życie jest do kitu. Nie zastanawiamy się dlaczego rodzice nie chcą kupić i jakie mają powody. My tak chcemy i już! Nie kupią - to jesteśmy wściekli na nich i na cały świat.
A przyjaciele, chłopak, dziewczyna, znajomi? Marcinek - Koral i wielu innych mówi, że nic się nie udaje, życie jest do bani, ludzie są bee. A może trzeba przyjrzeć się sobie? Może to my jesteśmy winni, że nas nie lubią czy nie możemy się z innymi ludźmi dogadać. Każdy ma w sobie to "coś" Trzeba tego tylko poszukać. Może za dużo wymagamy od innych i chcemy tylko brać nie dając nic w zamian?
Jestem smutna, wkurzona, niewyspana. Mam wszystkiego po dziurki w nosie. Chodzę spać o 1 w nocy albo później, w tym kilka razy wstaję do naszego malucha. Oczywiście nie codziennie tak jest, ale często. W szkole padam na mordę, nie mam apetytu, kieszonkowego i rzygać mi się chce na wszystko. Ale dla przyjaciół i znajomych jestem taka jak kiedyś. Nadal staram się uśmiechać. Nikt nie lubi smutasów! Oni są mi potrzebni jak nigdy dotąd i wiem, że jeśli moim nastrojem czy kłopotami ich obarczę, to nie będzie w porządku. Nie są w stanie mi pomóc, więc, po co ma im być przykro? Są uśmiechnięci, szczęśliwi i nie chcę im tego psuć.
Marcinek - Koral po prostu nie trafiłeś na na dziewczynę, która umie Cię docenić. Nie masz czego żałować. To lepsze niż poznać kogoś, kto nie jest wart naszej przyjaźni. Czasem warto poczekać. I uśmiechaj się. To najlepsze lekarstwo na wszystko
Anonymous - Pią 17 Paź, 2003 16:36
Temat postu:
Smuteczek ( i jeszcze kilka innych osób)...
Wam się chyba wydaje, że ja wyolbrzymiam sprawę i moimi jedynymi kłopotami są problemy z kumplami i dzieczynami... wręcz przeciwnie! Tym się mało przejmuje... Najgorsze jest to co się dzieje w mojej rodzinie... Poza tym chyba pisałem, że moja mama też ma depresję, a jeśli nie pisałem, to piszę teraz.
NaStKa - Pią 17 Paź, 2003 17:55
Temat postu:
Marcinku...wiesz cio, wydaje mi sie że tylko my oboje z tego forum mamy problemy rodzinne.Chyba nikt z was pozostałych nie rozumie jak jest żyć w rodzinie gdzie ciagle trzeba wysłuchiwać kłótni rodziców, albo przykrego zdania "nie ma pieniędzy..."
Wychowałam sie w dobrej (ogólnie rzecz ujmując) rodzinie.
Nie miałam dzieciństwa
...mama z tatą pracowali, mną i bratem zajmowała sie niania.Byliśmy "na poziomie" znaczy sie...mieliśmy dużo pieniędzy...naprawde na biede nienarzekaliśmy, tata prowadził własny sklep odzieżowy, mama handlowała złotem.
Było pięknie i bardzo dobrze...jednak pojawiły się problemy.
Tato chciał zrezygnować z lokalu. Firma od której brał odzież, nie chciała przyjąć jej spowrotem...zagroziła mu! Tato złożył podanie do sądu...jednak stało sie coś bardzo przykrego. Na nasz dom, firma ta nasłała mafię. Wparowało do nas 5 moze 6 mężczyzn, uzbrojonych w pistolety, pałki itd. Bałam się...o życie naszej rodziny. Schowałam się z bratem w pokoju, rodzice negocjowali z nimi. Doszli do porozumienia jednak...przez parę kolejnych dni, ktoś ciagle straszył naszą rodzinę, głuche sygnały domofonu, cienie przy naszych drzwaich, człowiek spisujący układ naszych zamków od drzwi i udaremniona próba kradzieży samochodu...WSZYSTKO ZACZĘŁO SIĘ WALIĆ!
Tata zaczął pić...awantury w domu itp.
Przeżywałąm koszmar! Rodzice non stop się kłucili, chcieli się rozwieść.Wujek mój przekonał jednak ich do "rozejmu", tata zaczął opamiętywać sie z piciem, wszystko na nowo zaczęło się odbudowywać.
4 lata temu, tata postanowił odlecieć do Nowego Jorku w poszukiwaniu pracy. Nie było dla nas przyszłości, żyć w tym kraju. Nikt nie potrzebował budowlańca z zawodu, mama nie miała odpowiednich kwalifikacjii.
Tata zaczął ubiegać się o wize (taki dokument umużliwaijacy mu opuszczenie kraju). Otrzymał go...to była przepustka do lepszego życia. Nieiwem skąd skombinował pieniadze na bilet lotniczy (jest bardzo drogi).
Niewiecie co człowiek czuje żegnajac sie z tak bliska osobą...bardzo mi brakuje ojca choc nie był i nie jest on ideałem rodzica. Mijają już 3 prawie lata od jego pobytu tam. Życie nasze bardzo się zmieniło.
Zdażył się tacie przykry wypadek. Spadł z rusztowania co spowosowało pękniecie wrzodów rzołądka....wiecie co sie stało? jego rzołądek poprostu sie rozerwał na części! Krew lała sie strumieniami, miał tylko minutę by przeżyć, Bóg sprawił że żyje...nie układa mi sie w rodzinie najlepiej.Mimo ze tato pracuje w stanach, brakuje nam troche pieniążków.
Opowiadanie niczym z teneloweli, prawda? A to jest samo okrutne życie, jakie mam.
Posiadam pasję taty...kocham dalekie podróże.Podzielam jego zainteresowanie....gdzie mój tato nie był w młodości? Na początku (rok po ślubie) wyjechał do Turcjii (tam też podjął pierwszą prace).Potem Niemcy, Rosja, Czechy, pół polski, Austria i USA.
Pożegnałam go wna lotnisku nie wiedząc, czy go jeszcze kiedykolwiek zobacze...
I co ja mam powiedzieć? tak właśnie wygląda w skrócie moje życie...niezaznaliście tylu uczuć...ani tylu sytuacji. Życie toczy się dalej, staram sie nie poddawać i trwać w tym co już osiągnęłam....może kiedys pójdę w ślady swego ojca, obym tylko niepopełniła tych samych błędów co on. Moja sytuacja jest owiele gorsza niż wam sie zdaje...
Anonymous - Pią 17 Paź, 2003 18:56
Temat postu:
Też mam problemy...a staram się uśmiechać...nie wspominać o kłótniach rodziców... .No-nie łam siem!