Dzieci OnLine

[Wiktoria]

Zainspirował mnie realny kot, Borys (tak go nazwałam), z podwórka, ojciec Mulan i jej rodzeństwa, który często przychodził do swoich dzieciaków, gdy ja byłam.


----------------------------

-Nie, dziękuję!
-Borysku, przyniosłam to przecież dla ciebie!
-Wrr...Tylko nie Borysku! - pacnął mnie łapą i zniknął w krzakach.
Westchnęłam i wróciłam do zabawy z kociakami. Jedzenie, które przyniosłam Borysowi, z chęcią zjadła mamusia, Kocelota.
-Czemu Borys jest taki dziwny? -spytałam Kocelotę
-Mmm, znamy się dość długo, i mi nie okazuje takiej niechęci- odparła kotka. Była to smukła, trzykolorowa koteczka. Przeciwieństwo Borysa: on był ogromnym, potężnym, szarym kocurem.
Na tym skończyła się moja rozmowa z Kocelotką, która zaczęła krzyczeć na Elfika za pobicie Mulanka.
Poszłam więc do domu i rozmyślałam o przyczynie takiej niechęci Borysa. Spytałam też moją kotkę, co ona o tym myśli, ale ona tylko zbyła mnie zdaniem: "Oj, czemu ty tam ciągle do nich łazisz!", i wyszła.
Następnego dnia już z daleka zobaczyłam Borysa. Podeszłam do niego. Leżał majestatycznie na trawie i grzał się.
-Borys.. czemu ty taki jesteś?
-Że niby jaki?- odrzekł, otwierając jedno oko
-Taki niechętny...
-Ja?
-Noo..Ty..
Borys wstał.
-Słuchaj, urodziłem się tutaj. Wychowałem się również tutaj. Całe życie spędziłem tutaj, nie licząc moich czterech kilkumiesięcznych wypraw. Ale tu jest moje miejsce. Tutaj mieszkam- widzisz ten śmietnik? Czasami zamieszkuję też piwnicę. Tu są moi przyjaciele, tu robimy imprezy. Tu jest najwięcej jedzenia. Więc muszę tu zostać. A że jestem niechętny.. Dziwisz się że nie lubię ludzi? Skrzywdzili już nieraz mnie i moją rodzinę, przyjaciół. Jednego mało co nie zabili. Więc jak mam im ufać? Mam już sporo lat, i nigdy nikt mnie nie dokarmiał. A ty być może kiedyś się wyprowadzisz stąd i o mnie zapomnisz.. teraz rozumiesz?
-Rozumiem..- odpowiedziałam oszołomiona.
-Nie znaczy to, że cię nie lubię.. Ty jesteś akurat wyjątkiem, bo opiekujesz się nami, mną, moją żoną i dziećmi. Ale większość ludzi woli krzywdzić koty, niż im pomagać. A teraz wybacz, ale lecę do żony.
I pobiegł do Koceloty.
Wróciłam do domu w szoku, że Borys tak się przede mną otworzył. Nie wierzyłam, że kiedykolwiek porozmawiam z nim tak szczerze. Widywałam go w różnych miejscach na osiedlu i nigdy się nie odzywał zbyt często. A teraz...
***
Dzieci wyrosły. Elfik został oddany, tak samo jak dwa rudzielce, Ciapa została zagryziona.., a Mulan przemieniła się z niezdarnego kociaka w piękną, szczupłą kotkę. Od tej pory rzadko ją spotykałam.
Pewnego dnia, gdy było już ciemnawo, zobaczyłam Borysa przy jego śmietniku.
-Świetnie się trzymasz, chłopie!
-Witaj!
-Spotykasz się czasem ze swoją córką Mulan?
-Jasne że tak.. Właśnie na nią czekam.
-O, jak miło!- odparłam.
-Wiesz, straciłem całkowicie ufność do ludzi, ty jesteś wyjątkiem, no i kilka innych osób.
-Ojej, dlaczego?
-Kocelotę przejechał samochód, a z Ciapą też udział miał człowiek...
-Rozumiem.. Przykro mi.
-Tymczasem muszę już iść, przygotować kolację dla córki i przyjaciół.

Ach ten Borys.. zawsze to on się żegnał pierwszy

cd może n

[Gość]

Cześć!Napisz coś jeszcze!Zaciekawiło mnie to opowiadanie,ale dopiero dziś na nie weszłam