Dzieci OnLine

[Mirula]

Dziewczynka miała dziewięć lat.
Była córunią tatusia i jak większość dziewczynek w jej wieku
bawiła się lalkami. A wiadomo, że lalki muszą czasem mieć
nowe sukienki.
Dlatego też Beatka, bo tak powiedzmy, brzmiało jej imię,
postanowiła uszyć swej ukochanej lalce nową kreację.
Znalazła stosowny kawałek materiału i zasiadła do maszyny, aby
swój zamiar wprowadzić w czyn.
Ledwie zaczęła szyć... Trrrach, złamała się igła.
Beatka wiedziała gdzie rodzice trzymają zapasowe igły.
Wzięła jedną z nich i założyła do maszyny.
I znów nieszczęście. Złamała się następna igła.
Wystraszona już trochę dziewczynka założyła następną igłę, ale
nie mając już ochoty szyć odeszła od maszyny.
Nie wiadomo dlaczego czuła się winna?
Przecież w zasadzie nikt nie zabraniał jej używać maszyny...
Po pewnym czasie do domu wrócił ojciec i wnet zorientował się,
że ktoś szył na jego maszynie. Zapytał Beatki: czy to ty?
A dziewczynka zaprzeczyła. Nie wiadomo czemu postanowiła za
nic w świecie nie przyznać się.
I kilka razy na pytanie ojca odpowiadała: nie to nie ja.
Tak była pewna, że ojciec jej uwierzy, że zupełnie nie mogła
pojąć, dlaczego on, jej ukochany i kochający tatuś pogniewał się
na nią.
Smutna i zaniepokojona już w najwyższym stopniu, próbowała
zająć się czymś, ale nic jej nie mogło zainteresować.
Przez jakiś czas męczyła się myślą, że pewnie trzeba się przyznać.
W końcu nie wytrzymała i z płaczem poszła przepraszać ojca.
Była przygotowana na solidną burę, ale trudni, niech się dzieje co
chce. Dłużej nie wytrzyma tej złej atmosfery, która przez tych parę
chwil nagromadziła się w jej domu. Poniesie karę, przecież na nią
zasłużyła.
Podeszła z płaczem do ojca i zaczęła przepraszać.
Ale co to?
Tatuś uśmiecha się do niej, obejmuje, pociesza. Już wcale się nie
gniewa. Więcej, zaczyna tłumaczyć, dlaczego był pewien, że
Beatka kłamała.
Mówi: - Zobacz, źle zakładałaś igłę, to się robi tak.
I pokazuje, jak prawidłowo należy wykonać tę czynność.
Beatce jest trochę wstyd, ale odczuwa też ogromną ulgę i
wdzięczność. Cały świat jest przyjazny, jeśli ojciec ją kocha i
przebacza.
Dziewczynka wie, że już nigdy nie sprawi ojcu przykrości. Wie, że
może na NIM polegać.

[Femme Fatale]

Brzmi jak jedna z opowieœci z kiepskim przesłaniem. Prosto z ksišżki dla drugoklasistów. Przepraszam, jeœli uraziłam, ale niestety niezbyt rozumiem, co chciałaœ przekazać, piszšc ten post.

[Inteligencja]

Femme Fatale - nic dodać, nic ująć.

Przykro mi, aczkolwiek prawda czasem musi być bolesna... Nie martw się, może dorośniesz i zaczniesz lepiej pisać .

A z gramatyką to leżysz i kwiczysz. Głównie leżysz.

[Tavion]

[Kinga]

Er ... a czy Mirula to nie jest dorosła osoba ?
Patrzyłam na stronkę

[Inteligencja]

Krytykować jest łatwo, więc tym się zająłem :>. Nie martw się, w przeciągu godziny umieszczę swoje opowiadanie... Które w domyśle miało być książką. Cóż, na razie czekam na natchnienie...

Dorosła, tak. W pewnym sensie. Nie chodziło mi o tandetną poprzeczkę z liczbą, lecz pewien okres czasu, potrzebny na rozwinięcie się. Kiedy się osiąga dorosłość? Mam dwie odpowiedzi. 1. Nie można uogólniać. 2. Nigdy.

Mam na myśli dorastanie psychiczne i emocjonalne, rzecz jasna ...

[Tavion]

Mirulo, mam takie pytanie. Ile masz lat?

[Mirula]

No cóż, jestem już zupełnie dorosła.
Ale czy to Wam bardzo przeszkadza?
Jeśli tak to odejdę. Nie ma sprawy.
Historia, choć może wyda się Wam to dziwne, jest absolutnie prawdziwa.
Jest to jeden z epizodów mojego dzieciństwa.
Napisałam go aby przedstawić jak w/g mnie powinna wyglądać
miłość rodziców do dziecka. Miłość pełna zrozumienia i gotowa do przebaczenia
każdego zła.
Nie uważacie, że to piękne?

Co do gramatyki, to powiem tak: być może zapomniałam już
czego mnie kiedyś nauczono. Ale zapamiętałam, że krytykując
należy podać przykłady i wskazać jak powinno być poprawnie.
Dziękuję za uwagi.
Czekam na następne.
Zapraszam też na moje strony. ( Kinga już to zrobiła. Dziękuję.)
Być może jest to mój ostatni post na tym forum,
dlatego pozdrawiam Wszystkich serdecznie i przepraszam jesli ktoś poczył się urażony.

[Weronika]

Mirulo:
To nic że jesteś dorosła
Mamy tu takich, i powiem
ci, że są oni dla nas (
przynajmniej dla mnie)
najlepszym przykładem.

[Femme Fatale]

Ja też byłam na stronie... A opowiadanie, faktycznie, może i jest mądre, ale takich to ja czytałam setkami i mi się niezbyt podobało. Przepraszam, jeśli uraziłam - naprawdę nie chciałam. Ale mi głupio, obraziłam starszą osobę...

[Mirula]

[KoT]

Witam.
Przesłanie akurat mnie się podoba, miłość ojca do córki. Ale...Forma. Jakieś sześć lat temu zachwycałbym się nią, ale teraz czuję, że jest skierowana do kogoś sporo młodszego.
Pozdrawiam

[Tavion]

Mirulo, ja też byłam na stronie
Nie chcemy żebyś odchodziła - to nie jest forum tylko dla dzieci. Ma służyć dobrej zabawie.
A to co napisali Femme i Inteligencja, to tylko ich zdanie. Mi się opowiadanie bardzo podoba. I masz rację - ukazuje prawdziwą miłość rodzica do dziecka. Pełną ciepła i wyrozumiałości.

[Mirula]

Dziękuję.
Zapomnijmy już o sprawie. Rozumiem, że opowiadanie nie musi sie podobać i nie ono było
powodem tej dyskusji. Jeszcze raz zapweniam, że to o mnie i moim tacie, który był najwspanialszym ojcem na ziemi i napisałam je kiedyś, aby się nim pochwalić.
Choć to podobno dobrze jeśli coś wzbudza emocje, no nie?

[Inteligencja]

Cóż, przyznam, iż jest mi nieco przykro.

Co do takich opowiadań - ich wartość zna tylko piszący. Nie oczekuj zatem, iż zrozumiemy główne przesłanie czy podteksty w nim zawarte. Wiem, o czym mówię, bo sam czasem piszę tylko dla siebię - może i nieco tandetnie, aczkolwiek to pomaga. Utworów dla Ciebie ważnych nie powinnaś tak propagować. Jak już wspominałem, możliwe jest, iż nieco źle zostaną odebrane...

A co do błędów - wymienię tu kilka. [i] Nie wiadomo [przecinek] dlaczego czuła się winna ?[kropka, nie znak zapytania]

W kilku innych miejscach brakuje chyba przecinków, aczkolwiek co do nich jestem nieco przeczulony i czasem stawiam /sam/ ich nawet za dużo .